WAŻNA INFORMACJA - strona korzysta z plików Cookie
Używamy informacji zapisanych za pomocą cookies i podobnych technologii m.in. w celach reklamowych i statystycznych oraz w celu dostosowania prezentowanej zawartości do potrzeb odwiedzających. Korzystanie z naszego serwisu internetowego bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zapisane w pamięci Twojego komputera.

Akademia Polskiej siatkówki

  
Dane do logowania
Wcześniej głosowałeś na ten artykuł. Nie ma sensu robić tego po raz drugi. Twój głos nie może zostać zapisany.
Sprawność specjalna

Obejmują one swym zasięgiem zawodników, studentów i dzieci. W roku 1968 przeprowadził badania Z Wyżnikiewicz. Sprawność w "siatkówce" oceniał na podstawie trzech kryteriów: odbicia piłki, zagrywki i poruszania się po boisku. Z badań wynika, że odbicie piłki zostaje ukształtowane w wieku 17 - 19 lat, zagrywka w wieku 17 - 18 lat, natomiast poruszanie się po boisku, w całym badanym okresie oraz zagrywka, ulegają z wiekiem pogorszeniu.

M Fiedor przedstawia badania dotyczące zmian sprawności fizycznej u chłopców przed upływem zorganizowanego szkolenia sportowego w piłce siatkowej. Badaniami objęto grupę 13 - 14 - letnich chłopców, na tle rówieśniczej grupy kontrolnej. Chłopcy ci w wyniku wstępnego naboru, zostali zakwalifikowani do wypoczynkowego uprawiania siatkówki. Grupa uczestniczyła systematycznie w 1,5 rocznym procesie szkoleniowym, w wymiarze 2 h 90 min w następnym etapie szkoleniowym. Okres szkolenia, przeznaczony był, na nauczanie podstawowych elementów techniki w formie ścisłej, oraz kształtowanie sprawności fizycznej ogólnej i specjalnej. Równolegle prowadzono obserwacje w trzydziestoosobowej grupie kontrolnej, która uczestniczyła jedynie w programowych zajęciach wychowania fizycznego. Do oceny ogólnej sprawności fizycznej, zastosowano w obu grupach Test Międzynarodowy. Badania testowe powtórzono trzykrotnie z obu grupami. Badania wykazały, że po upływie systematycznego rocznego szkolenia sportowego, wyniki pomiarów badanych grup, wykazują pogłębianie się różnic w poziomie sprawności fizycznej, na korzyść siatkarzy, szczególnie w próbach mocy, szybkości, zwinności oraz siły mięśni brzucha. Jedynie w próbie podciągania się na drążku różnice są minimalne. Wyniki trzeciego badania potwierdzają wyższy poziom sprawności siatkarzy. W końcowym badaniu u siatkarzy nastąpił przyrost szybkości, wytrzymałości, zwinności, siły obręczy barkowej oraz siły mięśni brzucha, natomiast w zakresie siły mięśni dłoni, mocy i gibkości stwierdzono regres. W grupie kontrolnej wystąpił przyrost jedynie w sile mięśni dłoni, oraz sile obręczy barkowej, natomiast w pozostałych próbach spadek wartości punktowych. M. Szczepanik podjął próbę wyodrębnienia predyspozycji koordynacyjnych, które powinny stanowić kryteria selektywne, w naborze kandydatów do selekcji piłki siatkowej. W badaniach uczestniczyli uczniowie klas piątych szkół krakowskich, uczący się wychowania fizycznego w rozszerzonym wymiarze. Oceniono predyspozycje koordynacyjne, sprawność motoryczną oraz umiejętności techniczne i zachowanie w grze. Analiza statystyczna wyników, pomiarów ujawniła, że duży wpływ na dokładność zagrywki i skuteczności w grze ma koordynacja wzrokowo-ruchowa. Cecha ta może być traktowana jako kryterium selekcyjne. Autor zwraca uwagę także na możliwą przydatność, do tego celu, oceny równowagi.

Sprawność specjalna

Metody oceny sprawności specjalnej

Badania i oceny teoretyków i trenerów wykazują, że ogólna sprawność fizyczna jest podstawą, na której należy budować sprawność specjalną w poszczególnych dyscyplinach sportu. Stanowi ona tylko część wartości, na jaką składa się osiągnięcie wyniku sportowego.

Zarówno o poziomie sprawności ogólnej, jak i specjalnej przesądza rozwój poszczególnych cech motorycznych. W sprawności ogólnej cechy te kształtują się harmonijnie, natomiast w sprawności specjalnej, dominują cechy szczególnie wymagane w danej czynności ruchowej. Zdaniem T. Ulatowskiego, wszystkie oceny sprawności spełnią swoje zadania wtedy, kiedy będą służyły pomocą trenerowi, w jego bezpośredniej pracy z zawodnikiem. Niezwykle ważnym elementem działalności każdego praktyka i teoretyka sportu, jest znalezienie metody ustalającej w sposób systematyczny i obiektywny, poziom sportowy zawodników. Zadania testowe, często są wybierane spośród zasobu ćwiczeń, które są stosowane w praktycznej działalności.

Aby ćwiczenie mogło być wykorzystane do badań poziomu sportowego zawodnika i uznane za test, musi spełniać szereg warunków. Najważniejsze z nich to: rzetelność, trafność, zróżnicowanie, prawidłowość rozsiewu i znormalizowanie.

Z uwagi na znaczną ilość testów, stosuje się różne ich podziały. Najczęściej testy dzielone są na trzy podstawowe grupy:

  1. testy ogólnej sprawności fizycznej
  2. testy poziomu poszczególnych cech motorycznych
  3. testy sprawności specjalnej, umożliwiające ocenę sprawności technicznej w poszczególnych dyscyplinach sportu.

W dostępnym piśmiennictwie, zagadnieniu oceny sprawności specjalnej, w piłce siatkowej, było niejednokrotnie podejmowane. Badania są jednak zróżnicowane pod względem treści, metodyki i sposobu interpretacji cech podlegających ocenie.

Sprawność specjalna

Niemiecki Związek Piłki Siatkowej opracował zestaw wymagań na olimpijską odznakę sportową w piłce siatkowej. Dla poszczególnych grup wiekowych, ustalono normy, w zależności od poziomu sportowego. Zestaw prób dla stopni II - IV jest następujący:

stopień II - wyskok dosiężny i wykonanie zagrywek na pole przeciwnika,
stopień III - odbicie piłki do kosza, zagrywki do określonych pól na boisku,
stopień IV- pomiar wysokości dosiężnej wyskoku z rozbiegu, względna wysokość wyskoku z miejsca z pracą rąk, zagranie piłek do kosza.

W polskim piśmiennictwie T. Szubra proponuje próbę oceny sprawności gry w piłkę siatkową, polegającą na odbijaniu piłki o tablicę.

Z. Wyżnikiewicz proponuje dziewięć prób sprawności fizycznej specjalnej w piłce siatkowej:
  1. Poruszanie się po boisku
  2. Skoczność specjalna (wytrzymałościowa)
  3. Wykonanie zagrywki
  4. Celność zagrywki
  5. Podanie w przód i do tyłu
  6. Podanie piłki z przebiegnięciem pod siatką
  7. Odbicie piłki z poruszaniem się po kwadracie
  8. Dokładność podania
  9. Wystawienie piłki

Opracowany zespół prób sprawności techniczno-taktycznych stwarza możliwość:

  1. zindywidualizowanej oceny działalności technicznej, pod kątem różnorodnych zadań specjalistycznych, wykorzystanych w zespole,
  2. nie preferowanie warunków fizycznych i ogólnej sprawności fizycznej badanych,
  3. badania i oceny poszczególnych wartości techniczno-taktycznych, w sytuacjach zbliżonych do gry,
  4. oceny całokształtu zadań jednostkowych i kompleksowych.

Z. Kraus jest autorem sprawdzianu umiejętności techniczno-taktycznych. Jego zdaniem, przy nauczaniu siatkówki, sprawą pierwszoplanową jest badanie poziomu sprawności technicznej, oraz opanowanie podstawowych zasad taktycznych. Cechy motoryczne, takie jak: szybkość, siła, gibkość, zwinność, skoczność są też ważne i nierozerwalnie związane z wykształceniem sprawności specjalnej, która jest wszechstronna i bardzo urozmaicona ruchowo.

Oceń artykuł:
  • 2.36 z 5 gwiazdek
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Średnia ocena: 2.36
Artykuły mogą być komentowane tylko i wyłącznie przez zalogowanych użytkowników.
Jeżeli nie posiadasz konta w naszej Akademii - założ je już dziś.