Była trema przed trenerskim debiutem i to w dodatku przeciw byłym kolegom z Kędzierzyna?

To była trema pozytywna. Już koło południa nie mogłem doczekać się meczu. Fakt, trochę dziwnie się czułem, debiutując przeciw kolegom z Kędzierzyna. Z drugiej strony to była dodatkowa motywacja. Szkoda tylko porażki w tie breaku. ZAKSA to zespół o wiele bardziej doświadczony, regularnie grający i to z sukcesami w europejskich pucharach. U moich zawodników w decydujących momentach „zagrzały się głowy”, zabrakło cierpliwości.

Oświadczenie dotyczące zakończenia etapu zawodniczego i rozpoczęcia rozdziału trenerskiego, widniejące na Pańskiej stronie internetowej, jest zatytułowane „Jestem siatkarzem”. Czy można to rozumieć, że trenerem został Pan już teraz tylko dlatego, że zdrowie nie pozwala na grę?

Nie do końca. Od dłuższego czasu myślałem o pracy szkoleniowej. Jednak kolejna kontuzja i coraz mniejsza szansa powrotu na boisko, a przede wszystkim oferta Fartu Kielce tylko tę decyzję przyspieszyły. Na boisko jednak ciągnie i pewnie długo jeszcze będzie ciągnąć, ale zdrowie jest najważniejsze. Nie chciałem skończyć jako kaleka.