Czy w działalności sportowej jest Pan zwolennikiem mozolnego układania puzzli, czy ostrego pokera?

Jestem zwolennikiem systematycznej, konsekwentnej pracy. Jednak sport jest nieprzewidywalny i czasami konieczne są szybkie decyzje. Nie zawsze da się przewidzieć, czy będą trafne, najgorszy jednak jest brak decyzji. Lepiej więc czasami zaryzykować.

Jest Pan zaangażowany aż w trzy kluby gier zespołowych – jeden koszykarski i dwa siatkarskie – to rekord Polski, a może Europy. Dlaczego sport, a nie na przykład kultura? Dlaczego koszykówka i siatkówka, a nie piłka nożna lub żużel?

Kiedy z koszykarskim Treflem Sopot graliśmy w Eurolidze, staraliśmy się o fazę finałową. Z prezydentem Sopotu, Jackiem Karnowskim, usłyszeliśmy wtedy od władz Międzynarodowej Federacji Koszykówki, że do tego potrzebny jest odpowiednio duży, nowoczesny obiekt, a wówczas takiego na Pomorzu nie było. Prezydent Gdańska, Paweł Adamowicz, i wspomniany już prezydent Sopotu, Jacek Karnowski, oraz marszałek województwa Jan Kozłowski stwierdzili: dobrze, zbudujemy halę, ale nie dla jednego klubu, tylko dla minimum trzech, i to silnych. Mówiąc przewrotnie, zostałem „postawiony pod ścianą”. Powołałem więc do życia dwa kluby siatkarskie. Naturalnie bez wsparcia władz samorządowych i wielu innych sponsorów nie podołałbym zadaniu. A dlaczego sport? Dlaczego koszykówka i siatkówka? Mam wielu przyjaciół w szeroko rozumianym środowisku artystycznym. Dla mnie jednak od zawsze największą pasją był sport. Ponieważ ja sam byłem i siatkarzem, i koszykarzem jednocześnie, miłość do tych sportów wciąż we mnie nie wygasła.