Niezliczone publikacje naukowe jasno wskazują, że dysfunkcje ruchu u siatkarzy są jedną z głównych przyczyn patologii w aparacie ruchu [Briner 1997]. Powodują największy odsetek absencji sportowej podczas treningów i zawodów. Mimo że siatkówka nie jest sportem w którym występuje bezpośredni kontakt fizyczny pomiędzy zawodnikami to mimo to badania epidemiologiczne już 15 lat temu potwierdziły wysoki współczynnik urazów (3.8 urazu na 1000h gry) [Agaard 1996]. Niepokojący jest natomiast fakt że na przestrzeni ostatnich 10 lat urazowość w grupie najlepszych siatkarzy wzrosła z 16% do 47%. Możliwym wytłumaczeniem być może jest fakt, że aktywność treningowa w tych ostatnich latach wzrosła średnio o 50% a w niektórych przypadkach znacznie więcej. Dziś przyjmuje się że ryzyko wystąpienia urazu u siatkarza kształtuje się na podobnym poziomie jak w sportach kontaktowych [Reser 2006].