Rywale po drugiej stronie siatki nie wiedzieli, co się dzieje. Stali jak wryci, często ogłupiali. Siatkarze Związku Radzieckiego przyznają po latach, że bali się z Polakami grać, szukali recepty na ten diabelski system i długo nie potrafili sobie z tym poradzić. Gdy padają pytania, na czym tak naprawdę polegała wielkość Wagnera, grający w jego drużynie zawodnicy twierdzą, że potrafił stworzyć drużynę i wydobyć z niej więcej niż jego poprzednicy. – Połączył młodość z rutyną i stworzył mieszankę wybuchową – mówił w jednym z wywiadów Tomasz Wójtowicz, jedna z kluczowych postaci zespołu Wagnera.

– Nikt z nas nie pozorował pracy. Tyraliśmy do utraty tchu. Do legendy przeszły nasze skoki przez wysokie płotki z kilkunastokilogramowym obciążeniem, biegi po górach z ciężkimi pasami na biodrach. Do tego gimnastyka, lekkoatletyka, szlifowanie godzinami, aż do skutku, drobnych elementów technicznych. To był jakiś magiczny klimat pracy – wspomina Wójtowicz, do którego najczęściej kierowano piłki w newralgicznych momentach meczów, a on nie zawodził, choć w Meksyku miał zaledwie 21 lat. Wójtowicz mówi też: – Nie baliśmy się nikogo, wychodziliśmy na parkiet, żeby wygrywać. Trener za każdym razem powtarzał, że jesteśmy najlepsi, a my mieliśmy dobrą pamięć. – Wagner nie uznawał kompromisów, co udowodnił, nie zabierając do Montrealu Gościniaka, najlepszego rozgrywającego na świecie. Do dziś nie wiadomo, o co tak naprawdę poszło. Oficjalnie chodzi o fakt, że Gościniak, bez zgody Wagnera, latał do Kalifornii uczyć Amerykanów gry w siatkówkę. Ale on miał już wtedy Wiesława Gawłowskiego, który na igrzyskach rozegrał turniej życia i poprowadził Polaków do złota. Dwa lata po powrocie z Kanady Wagner został trenerem kobiecej reprezentacji Polski. – Dziewczyny były nim zafascynowane, je też przekonał do swoich wizji i ciężkiej pracy – mówi Warych. – I kto wie, czy wyniki nie byłyby podobne, gdyby nie jego upór i zawziętość. Nie ustąpił na krok, nie chciał zrozumieć ich chęci przebywania z rodziną i dziećmi, więc na mistrzostwa Europy pojechaliśmy bez trzech podstawowych zawodniczek.

Po igrzyskach w Montrealu Wagner prowadził polską męską reprezentację jeszcze dwukrotnie, w latach 1983-85 i 1996-1998. Wcześniej, w 1988 roku, był na igrzyskach w Seulu z reprezentacją Tunezji. Nigdy już jako trener nie osiągnął takich sukcesów jak ze swoją „złotą drużyną", kiedy wspólnie podbijali siatkarski świat. To o nim przecież Raul Lozano pisał w swojej książce, że był dla niego wzorem. To mecze Polaków z mistrzostw świata w Meksyku oraz igrzysk w Montrealu oglądane na czarno-białej taśmie były jego pierwszym materiałem szkoleniowym, na którym uczył się nowoczesnej siatkówki. To samo powtarza słynny Doug Beall, twórca tej dyscypliny w USA, czy znani trenerzy włoscy. Niektórzy z nich uczyli się przecież siatkówki od tych, którzy grali w drużynie Wagnera. Tak było z nieżyjącym już Aleksandrem Skibą, mistrzem świata z Meksyku. Marco Bonitta, były trener reprezentacji Polski siatkarek, mówiąc o Skibie i pośrednio o Wagnerze, miał łzy w oczach. Wagner zmarł nagle 13 marca 2002 roku. Pełnił wtedy funkcję sekretarza generalnego Polskiego Związku Piłki Siatkowej. To były trudne czasy dla tej dyscypliny w naszym kraju, pełne wewnętrznych konfliktów. Jadąc samochodem z burzliwego spotkania z ówczesnym prezesem, doznał zawału serca i stracił panowanie nad kierownicą przy ulicy Wspólnej w Warszawie. Pogotowie przyjechało błyskawicznie, ale długa akcja reanimacyjna nie dała rezultatu. – Brakuje mi go bardzo, gdy żył, radziłem się go w wielu kwestiach, był moim doradcą, kiedy prowadziłem kadrę seniorów. Spieraliśmy się o rzeczy ważne i błahostki, mieliśmy inne pomysły na prowadzenie zespołu, ale zawsze słuchałem jego rad – mówi Ryszard Bosek. Rozgrywany co roku turniej poświęcony jego pamięci ma zawsze znakomitą obsadę – przyjeżdżają najlepsze drużyny na świecie i wszyscy wiedzą, kim był Hubert Jerzy Wagner, trener, który ma stałe miejsce wśród największych tej dyscypliny.