W historii polskiej siatkówki tylko raz na igrzyskach olimpijskich reprezentowały nas dwa zespoły - Żeński i Męski. Zdarzyło się tak w Meksyku w 1968 roku GDZIE Siatkówka po raz drugi obecna była na igrzyskach. Zadebiutowała cztery lata wcześniej w Tokio. Był to jednocześnie debiut naszych panów, i niestety, ostatni jak dotąd występ pań. Mężczyźni zajęli piąte miejsce, kobiety zaś wywalczyły brązowy medal. Proponujemy zatem małą wędrówkę w czasie. W jej pierwszym etapie towarzyszyć Będziemy dziewczynom trenera Benedykta Krysika.

Cudowne dziewczęta z tamtych lat

Biało-czerwone były w owych czasach jedną z najsilniejszych siatkarskich ekip świata. Przed startem w Meksyku polskie dziewczyny miały siedem medali mistrzostw Europy, trzy medale mistrzostw świata, a także brązowy krążek przywieziony z igrzysk w Japonii. Na amerykański kontynent pojechała klasyczna mieszanka rutyny z młodością. Na pierwszy ogień poszły Koreanki. W hali Palacio de las Deportes, miało być szybko, lekko i przyjemnie, a było bardzo długo i dramatycznie. Mecz trwał ponad dwie godziny i okazał się najdłuższym spotkaniem turnieju. Polki broniły piłki meczowe, ale skończyło się radośnie - 17:15. Siatkarki Związku Radzieckiego były ówcześnie poza naszym zasięgiem i mecz z nimi musiał zakończyć się porażką. Pewność siebie wróciła po spotkaniu z Amerykankami, a zwłaszcza po setach wygranych do jednego i trzech. Czwarty mecz zawodów i ponownie zwycięska pięciosetowa batalia, która miała szczególne znaczenie i ciekawy podtekst. Reprezentację Meksyku prowadził Stanisław Poburka, trener, z którym przed czterema laty Polki zdobywały olimpijski medal. Rywalizację z Japonkami, podobnie jak z Rosjankami, trzeba było po prostu odbyć - Azjatki były znacznie lepsze. Pozostały do rozegrania jeszcze dwa mecze - z ekipą Czechosłowacji i Peru. Zwycięstwo w obu tych potyczkach dawało nam brązowy medal. Dziewczyny spisały się wyśmienicie. Lecz był to jednak nie tylko ostatni olimpijski medal polskich siatkarek, ale i ostatni olimpijski występ. Jeszcze trzy lata później udało się przywieźć z włoskiego Reggio Emilia brązowy medal mistrzostw Europy, lecz na następny spektakularny sukces trzeba było czekać aż 32 lata, kiedy to w Ankarze ponownie biało-czerwone siatkarki zabłysły cudownym, złotym blaskiem.

HALINA ASZKIEŁOWICZ-WOJNO (179 cm, 70 kg)

Urodzona 4 lutego 1947 roku w Słupsku. Absolwentka Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, gdzie otrzymała tytuł magistra ekonomii. Siatkarka Czarnych Słupsk, WKS Słupi, Polonii Świdnica i Odry Wrocław. 177 występów w reprezentacji Polski, dwukrotna medalistka mistrzostw Europy: srebrna z Izmiru (1967) i brązowa z Reggio Emilia (1971). Uczestniczka mistrzostw świata w Warnie (1970), gdzie Polki zajęły 9 miejsce.

LIDIA CHMIELNICKA-ŻMUDA (170 cm, 60 kg)

Urodzona 8 marca 1939 roku w Lublińcu. Absolwentka warszawskiej AWF. Siatkarka Budowlanych Opole, AZS AWF Warszawa, Startu Łódź i włoskiego zespołu Fano Ancona. Ośmiokrotna mistrzyni Polski: 1960, 1962-1966, 1971, 1972. Zagrała 119 razy w reprezentacji Polski. Dwukrotna srebrna medalistka mistrzostw Europy z Konstancy (1963) i Izmiru (1967).

KRYSTYNA CZAJKOWSKA-RAWSKA (172 cm, 63 kg)

Urodzona 25 kwietnia 1936 roku w Sosnowcu. Absolwentka warszawskiej AWF. Grała w Górniku Katowice, AZS AWF Warszawa i Kolejarzu Katowice. Ośmiokrotna mistrzyni Polski. Z drużyną AZS AWF Warszawa dwukrotnie zdobyła
2. miejsce w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych. 228-krotna reprezentantka Polski. Brązowa medalistka MŚ z Moskwy (1962) i finalistka MŚ z Rio de Janeiro (1960), gdzie zajęła 4. miejsce.

Trzykrotna medalistka ME: srebrna z Konstancy (1963) i Izmiru (1967) oraz brązowa z Pragi (1958).

KRYSTYNA JAKUBOWSKA (178 cm, 66 kg)

Urodzona 15 grudnia 1942 roku w Warszawie. Zawodniczka Drukarza i Legii oraz drużyn włoskich. Ze stołeczną Legią była 3-krotną wicemistrzynią Polski i 3-krotną brązową medalistką. 169-krotna reprezentantka Polski. W ciągu 9 lat gry w drużynie narodowej zdobyła: dwa srebrne medale ME: w Konstancy (1963) i Izmirze (1967), brązowy medal MŚ w Moskwie (1962) i dwa medale olimpijskie.

KRYSTYNA KRUPA (176 cm, 70 kg)

Urodzona 15 stycznia 1939 roku w Wyszkach koło Bielska Podlaskiego. Absolwentka Wydziału Ekonomiki Portów Morskich sopockiej WSE. Zawodniczka AZS Gdańsk. 131-krotna reprezentantka Polski. Dwukrotna srebrna medalistka ME z Konstancy (1963) i Izmiru (1967) i brązowa medalistka MŚ z Moskwy (1962), zdobyła także dwa medale olimpijskie w latach sześćdziesiątych.

JÓZEFA LEDWIG (174 cm, 71 kg)

Urodzona 18 kwietnia 1935 roku w Szerzyznach. Siatkarka katowickich klubów Unii i Baildonu oraz krakowskiej Wisły. Trzykrotna mistrzyni Polski. 216-krotna reprezentantka Polski, zdobyła w tym czasie: brązowy medal MŚ w Moskwie (1962), dwa srebrne medale ME w Konstancy (1963) i Izmirze (1967) oraz najcenniejsze Đ dwa medale olimpijskie.

JADWIGA MARKO-KSIĄŻEK (178 cm, 68 kg)

Urodzona 6 kwietnia 1939 roku w Zelwie. Absolwentka warszawskiej AWF. Karierę zawodniczą rozpoczęła w bielańskiej AWF. Trzykrotna mistrzyni Polski z drużyną AZS-AWF Warszawa. Była 144-krotną reprezentantką Polski zdobywając brązowy medal MŚ w Moskwie (1962) i srebrny ME w Konstancy (1963). Na mistrzostwach świata w Brazylii (1960), gdzie Polki wywalczyły czwarte miejsce, zdobyła tytuł miss turnieju.

BARBARA HERMEL-NIEMCZYK (174 cm, 63 kg)

Urodzona 13 listopada 1943 roku w Łodzi. Zawodniczka Startu Łódź, Chojeńskiego KS, Komunalnych Łódź i włoskiego SC Alzano. Pięciokrotna mistrzyni Polski. W barwach Startu dwukrotna finalistka PEMK. 172-krotna reprezentantka Polski. Dwukrotna medalistka ME: srebrna z Izmiru (1967) i brązowa z Reggio Emilio (1971). Uczestniczka MŚ w Meksyku (1974) i ME w Belgradzie (1975). Jej córka, Małgorzata Niemczyk poszła w ślady matki i zdobyła mistrzostwo Europy w Ankarze (2003).

KRYSTYNA OSTROŁĘCKA (176 cm, 62 kg)

Urodzona 12 marca 1948 roku w Bydgoszczy. Absolwentka Wydziału Elektroniki Politechniki Warszawskiej. Zawodniczka klubów stołecznych: SKS, MDK, Legii i Spójni. Wywalczyła 4 tytuły wicemistrzyni Polski i 3 brązowe medale. 143-krotna reprezentantka Polski. Brązowa medalistka ME w Reggio Emilia (1971) oraz 2-krotna uczestniczka MŚ: w Warnie (1970) i Meksyku (1974), gdzie polska drużyna zajęła 9 miejsce.

ELŻBIETA PORZEC (175 cm i 62 kg)

Urodzona 27 stycznia 1945 roku w Lublinie. Siatkarka Wisły Kraków, z którą trzykrotnie zdobyła mistrzostwo Polski. 156-krotna reprezentantka Polski, srebrna medalistka ME z Izmiru (1967) i finalistka MŚ z Warny (1970).

ZOFIA SZCZEŚNIEWSKA (172 cm, 62 kg)

Urodzona 31 sierpnia 1943 roku w Warszawie. Zawodniczka warszawskiej AWF. W barwach akademickich była czterokrotną mistrzynią Polski, a także finalistką Pucharu Europy Mistrzów Krajowych. 164-krotna reprezentantka Polski. Dwukrotna srebrna medalistka ME z Konstancy (1963) i Izmiru (1967), uczestniczka MŚ w Warnie (1970).

WANDA WIECHA

Urodzona w 1946 roku. Brązowa medalistka olimpijska z Meksyku 1968. Srebrna medalistka mistrzostw Europy (1967). Reprezentantka Polski w latach 1965-1970. Trzykrotna mistrzyni Polski w barwach Wisły Kraków (1967, 1969, 1970).

Mecze reprezentacji kobiet na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku w 1968 roku.

POLSKA - KOREA PŁD.	3:2
POLSKA - ZSRR	0:3
POLSKA - USA	3:0
POLSKA - MEKSYK	3:2
POLSKA - JAPONIA	0:3
POLSKA - CZECHOSŁOWACJA	3:0
POLSKA - PERU	3:1

Krystyna Czajkowska-Rawska

Stanowiłyśmy rodzinę, na boisku i poza nim. Jeżeli któraś z nas zepsuła kilka piłek, to pocieszałyśmy ją i zachęcałyśmy do dalszej walki. Obowiązywała zasada: jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.

Józefa Ledwig

Za brązowy medal w Meksyku była premia - podzielono 216 dolarów na cały zespół i trenera Krysika! Kupiłam wtedy na pamiątkę srebrny łańcuszek z broszką i kalendarzem Azteków. Ten drugi medal w Meksyku było trudniej zdobyć niż w Tokio. Rosjanki i Japonki były znów nie do pokonania, ale i pozostałe rywalki okazały się bardzo mocne. Szczególnie Koreanki i Meksykanki sprawiły nam dużo kłopotów. Ale były to cudowne lata. Dzięki siatkówce poznałam świat, gdzie do dziś mam wielu przyjaciół. Dziewczyny z naszej drużyny olimpijskiej łączą więzy przyjaźni. Spotykamy się od wielu lat niemal co roku, możemy liczyć na siebie w każdej sytuacji. Jak dawniej.